BAYRAM SABAHI HUZURUNUN ARDINDAN…

Kelime anlamı, huzur mutluluk, sessizlik.

Bayram sabahı,
 Hanım, masaya bardakları tabakları dizerken arada pencereden dışarıya bakıyor.

-Ortalıkta kimse yok. 

-Olmaz tabi, herkes camiden çıktı, kahvaltı zamanı.
-Kimse olmayınca ayrı bir huzur kaplıyor ortalığı.

Gerçekten kimsecikler olmaması, özel, ayrıcalıklı bir huzur mu? Yoksa insan yoğunluğunun birbirine verdiği ikiz kardeş, huzursuzluğun yoklamasında verilen huzur mu? 

Bastık televizyonun kumandasına,
Bayram Tema, aha bir tematik tartışma daha. Nerdeyse üzerinden yüzyıllar geçmiş. Aman da Lear’in Diamond For Breakfıst tadında.

Oysa Avrupa bu tür tartışmaları yüzyıllar önce geçmişin çöplüğüne gömmüş, yolunu çağdaş düzenle demokrasiye ve uygarlığa odaklamış. Bayram deyince, küçüklere harçlık, şeker, büyüklere baklava, poşet, et, sohbet. Birbirine karşı saygınlığı şüpheli aynı insanların bayramı ne kadar gerçekçi?

Gurbetten gelenler nedense samimiyeti saygınlığı ele geçiriveriyor. On beş yıllık aradan sonra, Hong Kong’da yaşayan dostumla buluştuk. Buradaki gibi tematik sohbetlerden farklı bir zaman dilimine daldık. Anlatıyor.

-Cumaları camiye gideriz, iki arkadaş yürürken arkamızdan kadın sesi,
-Açım abi,
Şöyle birden dönüp bakınca eşarplı bir kadın biri sağında diğeri solunda iki çocuk.
-Türk müsün sen?
-Evet,
Biraz şüphelenince,
-Kimliğine bakayım,
-Abi ben Suriyeliyim,
-Sen nasıl geldin buraya, Türkçeyi nerden öğrendin,
-Türkiye’de öğrendim.  
-Dünyanın bir ucu Hong Kong, orada da mı bizi buldular?
-Nerden bileyim yarısı Türk,  yüreğim acıdı yirmi dolar verdim,  hala şaşkınım kimlik mi pasaport mu ne veriyorsunuz?
-Onu hiç bilemiyoruz, memlekette kimin kime ne verdiği belli değil.
-Belli olan bilim insanımıza, iş insanımıza bile vize verilmeyişi,
-Vermezler tabi,
-Nedenmiş,
-Türkler geldi diye sizinle mi uğraşacaklar?